9.

Minął tydzień, cudowny tydzień. Po szkole chodziła do Winiarskich, od Winiarskich zachodziła do marketu, robiła zakupy, obowiązkowo kupowała zieloną herbatę i paluszki sezamkowe, które ostatnimi czasy zajadała

Po drobnych zakupach szła do domu, przygotowywała kolację, siadała przy stole sącząc herbatę gdy do domu wchodził uśmiechnięty siatkarz z bukiecikiem niebieskich goździków.

Nakładała posiłek sobie i mężczyźnie, jedli w ciszy co chwilę zerkając na siebie, szturchając się pod stołem stopami.

Zawsze wymyślał jakąś wymówkę, trening, impreza urodzinowa kogoś, problemy któregoś z chłopaków, męski wieczór, noc kina z kumplami, cokolwiek.

Źle się czuła że sytuacja zmusza, że Daniel okłamuje żonę, żeby się z nią widywać…  

Starał się, chciał spędzić z nią jak najwięcej czasu, widziała że nie zależy mu na spotkaniu po to aby ugasić pragnienie, żeby doszło do zbliżenia takiego jak ostatnio. Albowiem to był raz, jeden jedyny raz.  A temat rozwodu nie został więcej poruszony, po prostu cieszyli się swoją obecnością, spędzonymi godzinami…

Dziś, 20 listopada Ada kroczyła w stronę domu Winiarskich z niewielką walizką gdzie wsadziła prawie cały dobytek.

Ciuchy, kosmetyki, telefon, ładowarkę do niego. Jakieś pieniądze, co aby nie  żerować na nikim.

Kiedy Michał wpuścił ją do domu usiadła w salonie i czekała aż cała familia się zbierze.

Zamknęła oczy, była niewyspana po dzisiejszej nocy, Daniel spał u niej, to raz, dwa, boi się latać, nigdy nie leciała i po prostu przeszedł ją zimny strach.

-Moja żona już przyszła?- usłyszała głos zbiegającego 6 latka.

-Jestem w salonie, mężu-uśmiechnęła się rozpierając ramiona żeby przytulić do siebie blondynka

-siedzę z tobą w samolocie, dobra?

-dobra, dobra. Pomóć wam coś znieść?-zwróciła się do Michała i Dagmary widząc ich obładowanych siatkami

-No wiesz.. taki strogman jak ja! Pf, kobieto. Dam radę.

Gdy czekała  na zamykającą drzwi Dagmarę nabijały się z ‘wielbłąda’ w trakcie  rozdzwonił się jej telefon.

Daniel, - rozłączyła rozmowę, chwilę późnej telefon znowu zaczął dzwonić

-nie odbierzesz? Poczekamy jeszcze chwilkę- puściła perskie oko i odeszła w stronę auta.

-Tak?- szepnęła po naciśnięciu zielonej słuchawki

-spakowana?-mruknął przeciągając ostatnie sylaby

-tak, zaraz jedziemy.

-dobrze, kocham cię.

-nie mów. Ja ciebie też. –przesłała całusa, rozłączyła się i spojrzała  przerażona w stronę stojącego Michała z założonymi rękoma,

-no co ?

-lowe loooooooooowe, waniliowe looowe, żono kocham cię- nucił znaną tylko jemu melodię wsiadając do samochodu

Kręcą ze śmiechu głową wsiadła do auta, po krótkiej chwili znaleźli się przy hali, skąd mieli udać się do Łodzi i na samolot.

Weszli do autokaru, Ada pełna obiekcji weszła jako ostatnia.

Kiedy wchodziła wychwyciła zmieszane spojrzenie Daniela. Co jest?

Spojrzała na blondwłosą postać siedzącą tuż obok niego.

MARTA.

Spuściła wzrok i usiadła niedaleko Winiarskich. Oliwier usiadł obok Dagmary a Michał poszedł przywitać się z kolegami.

Wyjęła telefon, słuchawki i włączyła muzykę.

-Kochanie gdzie jest mój krem do rąk?

- nie wiem, a co ? – wyszedł z łazienki owinięty ręcznikiem-  gdzie się pakujesz?

-jak to gdzie, myślisz że puszczę cię samego do Moskwy? Zapomnij.

-Jak to ? –serce się zatrzymało, nie wiedział co powiedzieć.

-No nie puszczę MĘŻA samego, do Rosji, zapomnij kochanie, ubieraj się zaraz jedziemy

-CO? –ponowił pytanie niedowierzając.

Cholera, a miało być miło.. Już widział to zawiedzione spojrzenie Ady

-nie cieszysz się dziubku?-stanęła przed nim i zrobiła śmieszną minę- mam nie jechać?

-nie, nie… zdziwiłem się tylko, nigdy nie wyjeżdżałaś ze mną tak daleko.

-zawsze musi być ten pierwszy raz- wyszła zamykając za sobą drzwi.

No to będzie kosmos.

Siedziała słuchając Linkin Park, oczy zaczęly ją niebezpiecznie szczypać… otarła twarz rękoma gdy poczuła jak ktoś siada obok niej.

-Cześć-  gdy wyjęła słuchawki usłyszała połamaną polszczyznę z serbskim akcentem

-Co się Alek stało?- wyprostowała się i spojrzała na siatkarza

-Smutna jesteś. Pocieszyć cię chcemy. Ja i Cupek-wskazał kciukiem kolegę

-Kochani jesteście, ale nie jestem smutna- podniosła wzrok i natrafiła na strapione spojrzenie środkowego.- boję się, nigdy nie leciałam samolotem

-To tak jak Knypek! Tyle że on lata co chwilę- do rozmowy wtrącił się Zatorski

-Tak, dokładnie jak ten Knypek. –westchnęła cicho zmęczona myśleniem.

-Jeśli chcesz, mogę posiedzieć przy tobie w samolocie, potrzymać za rękę, albo nie wiem służę ramieniem- spojrzała rozbawiona na Karola.

Poczuła gwałtowne kopnięcie w siedzenie, odwróciła się i ujrzała wystającą głowę Oliwiera

-WUJEK ZAPOMNIJ, to moja żona, i będzie siedziała ze mną w samolocie, znajdź sobie własną.-powiedział z wielkim zaparciem na twarzy

-wybacz Karolek, mam zaborczego męża- uśmiechnęła się do wyszczerzonego Oliwiera.

-Dobra, dobra, nie chcę mieć zatargów z Winiarskim juniorem-potargał mu włosy- ale pozwolisz że usiądę sobie w autokarze z Adą? I tak siedzisz z mamą.

-No dobra. Ale chcę lizaka.

-Mały wyzyskiwacz- Karol sięgnął po truskawkowego chupa chupsa i podał go chłopcu. – uwielbiam lizaki, a Oliwier gdy raz się dowiedział, ciągle chce je ode mnie wyciągnąć. –wyjaśnił widząc ciekawskie spojrzenie dziewczyny

-nikt nie mówił że będzie łatwo

Siedział trzymany za rękę przez żonę. Wiedział, że nie może zerkać w stronę Ady, Marta nabrałaby podejrzeń, reszta pewnie z też.

- Jeśli chcesz, mogę posiedzieć przy tobie w samolocie, potrzymać za rękę, albo nie wiem służę ramieniem. – no chyba nie, napiął mięśnie wyczekiwał odpowiedzi dziewczyny

Kiedy usłyszał wypowiedź chłopca, parsknął śmiechem. Marta spojrzała ciekawskim wzrokiem

-Kochanie co ci?

-Słyszysz kłótnię Olika z Karolem?

-nie obchodzi mnie to, cieszę się że jestem tu z tobą i nic innego mnie nie interesuje. Ścisnęła jego dłoń, przejeżdżając palcem po obrączce…

To będzie ciężki orzech do zgryzienia…

Kiedy dojechali na lotnisko wyjęła swoją torbę, narzuciła ją na ramie i trzymając Oliwiera za rękę  podążała za siatkarzami.

-pomóc? – koło dziewczyny stanął Aleks

-nie, dziękuję. Ciężkie nie jest, dam radę- posłała uśmiech Serbowi

Gdy doszli do hali i czekali na odprawę, zaczęła żałować że zdecydowała się jechać z nimi do Moskwy

Dagmara z Michałem byli w swoim świecie, jedynie co zostanie jej rozmowa z Karolem, Aleksem czy Kostkiem…

Czuła się obco, jak intruz, który na siłę chcę wpasować się w towarzystwo.

Poczuła wibrację w kieszeni. Wiedziała, że to wiadomość od niego.

Nie chciała tego odczytywać, jednak ciekawość wygrała, wyjęła telefon

‘nie wiedziałem że tu będzie, nie chciałem tego, nie bądź zła. Kocham, D. ’

JAK ON MOŻE MNIE KOCHAĆ IDĄC Z ŻONĄ ZA RĘKĘ…

Trzymając ją blisko siebie, przytulając.

Usunęła wiadomość i usiadła z Oliwierem na krzesełkach, jednak po chwili odechciało mu się siedzieć w jednym miejscu i pobiegł w stronę kucającego Bąkiewicza.

Jednak chwilę po nim obok niej usiadł starszy Winiarski

-co cię mała trapi?

-mała to jest… Michał daj mi w końcu spokój z moim wzrostem no!- szturchnęła siatkarza

-ty mi nie mydl tutaj oczu i mów co ci na wątrobie leży bo odkąd podjechaliśmy pod halę jakaś przygaszona jesteś.

Spojrzała na niego zdziwiona, jak on to wyłapał.

-nic wielkiego, naprawdę-zająkała się widząc spojrzenie mężczyzny

-a mi się wydaje, że jednak chodzi tu o tą osobę którą kochasz, i tą osobą jest pewien środkowy i ta osoba patrzy teraz na mnie z mordem w oczach bo cię obejmuję ramieniem i ta osoba jest równie zdziwiona obecnością swojej partnerki tutaj i ta osoba też cię kocha bo co jak co bejbe, to ja wzrok mam dobry i nie mylę się w sprawach sercowych, wiesz.. ta intuicja..

-kobieca?- parsknęła śmiechem

-MĘSKA, kobieto, męska intuicja, więc?

-skąd wiesz? – szepnęła zawstydzona

-aż taki głupi nie jestem, możesz ze mną wygrać w państwa miasta, czy w statki, ale myśleć potrafię.

Z resztą, te wasze spojrzenia, uśmiechy, to że zaczęliście oboje znikać w mniej więcej tym samym czasie… i tak dalej i tak dalej… z jednej strony nie pochwalam tego, ale jednak… wiesz… chyba jesteście szczęśliwi co ?

-Michał… ja, - wstała i ruszyła szybkim krokiem do toalety.

Gdy dobiegła, zwróciła całe śniadanie.

-Ada, Kochanie co jest? – Dagmara kucnęła koło dziewczyny odgarniając jej włosy z twarzy- co się dzieje…

-Chyba ze strachu… wiesz. Pierwszy lot samolotem…

Po kilku minutach wstała, opukała twarz wodą, i wyjęła gumę.

- że też szczoteczkę wrzuciłam na sam dół…- mruknęła wychodząc za Dagmarą.

Kiedy wyszły z toalety zauważyły  ciekawskie spojrzenie prawie całej drużyny.

Spojrzała na Daniela, i praktyczne wiszącą Martę na jego ramieniu.

Spuściła głowę i usiadła koło Michała.

-tak, masz rację, cholernie kocham Plińskiego. Nie wiem kiedy to się stało, jak i po co.

Ale kocham i jest mi dziś cholernie nie fajnie, bo nie chcę patrzeć jak się obściskują.

Wiem, że jest dużo starszy, wiem że nic z tego nie będzie, wiem że mogę liczyć na to, że nikomu nie powiesz

-Nie no… na pewno, słowo harcerza.- przekręcił ręką coś na znak zamykania ust na klucz i wyrzucił ‘go’ za siebie

-Ty? Harcerzem? A to ci dobre.

-aż całe 3 miesiące byłem harcerzem, do momentu gdy rodzice zapisali mnie na treningi, wiec wiesz.

Pasażerowie lotu Łódź – Moskwa, proszeni do wyjścia…

Po prawie godzinnej odprawie weszli na pokład samolotu, usiadła przy samym wyjściu, uprzednio zamieniając się z Zatorskim miejscami przy oknie.

Nie chciała przez nie patrzeć, bo cały czas było jej nie dobrze.

Ścisnęła dłoń Olika i zamknęła oczy odliczając minuty do startu

Kiedy po prawie dziesięciogodzinnym locie wyszła z samolotu nie mogła złapać oddechu, kręciło się jej w głowie. Dopiero gdy ukucnęła zaczęło się poprawiać.

Po kilku minach i ciekawskich spojrzeniach wstała i ruszyła przed siebie.

Gdy doszli do parkingu stał tam duży autokar, który miał ich odwieść do hotelu. Każdy szurał ociężale, zaspanym krokiem w stronę pojazdu, jednak gdy ujrzeli opartą postać mężczyzny wszyscy jak jeden mąż zaczęli się przepychać

-No, Knypka starczy dla każdego! – Zawołał Wlazły, przybijając piątkę przyjmującemu.

Po względnym przywitaniu Kurek podszedł do Ady

-Ciebie nie znam? –mruknął wyciągając dłoń- Kurek, Bartek Kurek

-Ada Majewska- uśmiechnęła się szeroko na przywitanie Kurkowego Bonda.

-Aaaaaaaaaa, niania Miśka?- wykonał przeuroczego facepalma.

-Właściwie, to Oliwiera, ale tak moją niania też jest, ładna co ?- do witających podszedł Michał objął dziewczynę i zaczął ją wychwalać

-Winiarski, jak cię…  Weź się cholero.-mruknęła zażenowana i odeszła do Dagmary

Stanęła przy niej i zaczęła się przyglądać gestykulującemu Miśkowi i słuchającemu Bartkowi. Wchodząc do autokaru, myślała nad całą sytuacją. Michał wie, co teraz…

Spojrzała w stronę Daniela, Marta tak ufnie się do niego przytulała, nie wyglądała jakby chciała odejść…

Weszła do autokaru, oparła głowę o szybę i odpłynęła wymęczona natłokiem wrażeń dnia dzisiejszego. 

MAGDA, cholero. nie namawiaj mnie więcej bo został jeszcze jeden i epilog. 

więc. poczułam dziś święta. 

słucham kolęd. i chesterowego wydania adele. 

Przeglądam miliony siatkarskich zdjęć, przez 4 godziny oglądam igłą szyte... 

i odliczam dni do środy.

PLINA mam nadzieje, że jesteś zdrowy....